ในขณะที่ผู้ร่วมกระแส “นอนราบ” หรือ Lying flat รณรงค์ให้ตั้งเป้าหมายชีวิตแบบเสมอตัว ไม่ต้องขยันเกินตัวหรือทำงานนอกเหนือหน้าที่ หรือคล้าย ๆ กับเทรนด์ “ลาออกเงียบ” (Quiet Quitting) กลุ่มร่วมกระแส “ปล่อยให้เน่าไป” หรือ ป่ายล่าน ใช้ชีวิตแบบไม่อยากดิ้นรนหรือทำอะไรเลย แม้จะเป็นหน้าที่ความรับผิดชอบของตนก็ตาม เพราะไม่เห็นประโยชน์จากการทำแบบนั้น

       ในปี 2564 หยูโป หลี่ ดีไซเนอร์และศิลปินดิจิทัล ซึ่งร่วมกระแสนอนราบ เปิดเผยว่า เขารู้ว่าการทำงานกับบริษัทเอกชน ย่อมหมายถึงการได้เงินมากขึ้น ได้มีบ้านและอาหารที่ดีขึ้น แต่สิ่งที่ต้องแลกมานั้นไม่คุ้มค่าเลย เช่น การได้นอนหลับเพียง 3 ชั่วโมงต่อวันและแทบไม่มีเวลาว่างให้กับชีวิตส่วนตัว

“ตอนนี้ อาหารมื้อธรรมดาของผมก็อร่อยถูกปาก และเตียงของผมก็นุ่มพอแล้ว ผมจึงไม่เห็นเหตุผลที่ต้องพยายามให้หนักกว่านี้”